Ik wil graag wat persoonlijks met jullie delen. Een stuk van mijn unieke verhaal. Het voelt open en bloot, maar ik voel ook dat het de juiste tijd is. Zoals ik in mijn vorige artikel al schreef dat ieder van ons een eigen uniek verhaal heeft. Die omstandigheden, die ervaringen, die familie waar jij opgegroeid bent, de levenservaringen. Dat maakt dat jij uniek bent. En dat maakt dat ik uniek ben. Helemaal mooi, zoals ik ben.
Ik deel graag een stuk van mijn verhaal met jou.
Van overleven naar echt leven
Ik voelde altijd al dat ik veel liefde te verspreiden heb. Dit deed ik als kind al en daar is ook misbruik van gemaakt. Het onschuldige, pure meisje in mezelf is toen ver weg gestopt, achter veel beschermlaagjes. (weet en begrijp ik nu)
Die liefde, die ik als kind voelde, voelde ik voor dieren, voor de natuur, voor bepaalde mensen. (ik kon en kan goed aanvoelen of iemand oprecht lief is, of dat dit ‘gemaakt’ is). Ik hield van tekenen, van lekker spelen in de natuur. Bouwde geheime hutten in het bos en in bomen. Ik genoot van het contact met dieren, zo oprecht, zo puur.
Ik hield van verbinding maken tussen mensen, tussen mens en dier. Ik voelde of er verbinding was tussen mensen en anders probeerde ik dat te fixen.. Ik voelde hoe de sfeer ergens was. In huis, bij vrienden, op het werk, in de bus, eigenlijk overal. En ik vond dit eigenlijk wel normaal, dat heeft toch iedereen?
Tot er een omslagpunt kwam
Op een gegeven moment voelde ik dat ik de spontaniteit in mezelf minder toeliet. Ik merkte dat ik muurtjes om mij heen had gebouwd. Om dingen niet te voelen en om niet geraakt te worden, weet ik nu.
Ik paste mij aan en ging er ook tegenin. Ik wist mij eigenlijk niet zo goed raad met mezelf en ging snel op kamers wonen en werken. Bij ons thuis was ik niet gewend om over mijn gevoel te praten en ik merkte dat ik mij daar in aangepast had. Patronen en overtuigingen vanuit liefde overgenomen in mijn onzichtbare rugzak.
De liefde die ik voelde, stopte ik in mijn werk als verpleegkundige. Ik gaf mezelf met hart en ziel, ook in de verzorging van dieren en anderen om mij heen. Ik merkte, als ik aandacht aan mensen gaf in het ziekenhuis, dat dat beter werkte dan menig medicijn.
Maar gaf ik mezelf ook aandacht? Wat wilde ik Echt in mijn leven en wat voelde ik zelf?
Ik heb dit lang zo volgehouden. Was best lekker aan het leven. Had een lieve vriend, mooie vrienden en familie en werkte op de intensive care van een ziekenhuis.
Totdat ik zelf ziek werd
Ik was zo moe en beroerd, voor jarenlang. Ik bleef doorlopen en werken, omdat ik dacht dat het wel ging. Totdat ik letterlijk neerviel. In het bos, in de winkel, op mijn werk. Mijn huisarts en de reguliere geneeskunde wisten zich geen raad. Mijn collega’s , vriend en ikzelf ook niet. Ik wist van voren niet, dat ik van achteren leefde. Het contact met mijn lijf en mijn leven was ik behoorlijk kwijt. Ik was meer aan het overleven dan aan het leven. Ik heb menig maal op het station gestaan en voelde dan dat het eigenlijk niet uitmaakte of dat ik voor de trein zou vallen of niet. Iets in mij voelde de verbinding met de dood. (Nu snap ik waarom dat zo was en hoe dat werkt met oude verdrongen pijn en onzichtbare lijntjes naar je familiesysteem).
Op dat moment had ik geen idee.
Gelukkig voelde iets in mij ook dat dit niet voor altijd zo hoefde te zijn
Dat is ook mijn redding geweest. Ik voelde dat iets in mij dit deed, maar dat ik niet mijn aandoening was. Dat ik hier weer uit zou komen, al had ik nog geen idee hoe. Die keuze heeft mij gered.
Ik ben heel dankbaar
Dat ik dat voelde. Dat ik ook het mooie nog zag in het leven. In de mensen om mij heen. Mijn lieve vriend en 4 mooie bonuskinderen. Mijn familie en mijn vrienden. Mooie mensen die op mijn pad kwamen en mij begeleidde op mijn weg. De prachtige natuur, mijn lieve beesten om mij heen.
Ik ben heel dankbaar dat ik in die tijd heb ontdekt wat lichaamswerk met je kan doen. Om je lijf weer te voelen, je gezonde lijf. En dat je niet in strijd hoeft te gaan met je klachten. Dat die klachten maakten dat ik hier nog ben. Dat je je klachten mag omarmen en dat ze dan op een dag verdwijnen.
Omdat de pijn die eronder zat te pijnlijk was om in één keer te voelen.
Wat liefde voor mezelf voelen en acceptatie deed en doet met mij.
Ik ben heel dankbaar dat ik familie-opstellingen heb ontdekt en daarin zo veel heb kunnen transformeren en helen in mezelf. Al die onzichtbare lijntjes en loyaliteit naar het verleden. Wat ik vanuit liefde allemaal in mijn rugzak had gestopt, want hé, ik was zo’n gevoelig meisje…
Ik ben zo blij dat ik de keuze heb gemaakt om weer te gaan leven
Mijn lijf weer te gaan voelen, alle stukjes van mijn lijf. Mijn passie weer te voelen, voor de mensen om mij heen, voor het leven.
Op het moment dat ik zelf de keuze heb gemaakt om weer te gaan leven en echt te gaan luisteren naar wat mijn lijf, gedachtes, overtuigingen, patronen tegen mij zeggen wilde, begon ik weer met Echt leven.
Was dit altijd makkelijk? Nee, echt niet. Mijn overlevingsmechanismes wilden soms graag dat het bij het oude bleef, want dit is nieuw, dit is spannend, niet veilig. En mijn loyaliteit is heel sterk, ik wil mensen liever geen pijn doen.
Nu weet ik dat dit mijn unieke verhaal is
Dat mijn levenservaringen mij hebben gevormd, zoals ik nu ben. En dat ik hier wel wat te doen heb in de wereld. Ik ben zo blij dat ik hier allemaal opleidingen in heb gevolgd en er nu mijn vak van heb gemaakt. Zo kan ik hier heerlijk elke dag mee bezig zijn. Prachtige mensen begeleiden op weg naar hun ware, stralende zelf. Persoonlijke transformaties, waardoor hun ogen weer gaan stralen. Dat ze inzien dat het leven supermooi is en dat de enige die jou onverklaarbaar belemmerd in je leven, dat je dat zelf bent. Jouw overlevingsmechanismes, jouw loyaliteit. Dat je zelf elke dag de keuze hebt en nieuwe keuzes kan maken. En daar mag je best hulp in vragen, dat hoef je niet alleen te doen.
Ik ben zo blij dat ik dat zelf voel
Dat ik voel dat ik Echt leef. Inclusief ups en downs. Want dat is het leven. Ik geniet van het leven. Ik geniet van de natuur, van dieren, van lieve mensen om mij heen. Van mijn lieve vriend, van mijn bonuskinderen, van mijn vrienden, van mijn familie, van mijn mooie werk. En ik ben dankbaar dat ik dit mag verspreiden. Zo voel ik weer dat mooie, pure meisje in mij dat liefde wilde verspreiden in deze wereld, zodat iedereen zijn eigen mooie licht weer kan zien en voelen. Die twinkeling in mijn ogen zien en in de ogen van de mensen met wie ik leef en werk. Daar word ik blij van en ga ik van stralen.
Voel-Leef-Geniet!
Liefs, Adrienne
Heb je na het lezen van mijn verhaal vragen, of wil jij graag een volgende stap zetten in jouw leven? Boek dan een HIER een gratis telefonische inzichtsessie van 30 minuten. Ik spreek je graag.